Terug naar het overzicht. Constructivisme; de wens om mee te helpen aan een nieuw Rusland.. Kunst maken die een reflectie moest zijn van de nieuwe dynamische wereld. Zij wilden kunst scheppen die zou passen bij de vertechniseerde wereld. Het Constructivisme wil de kunstzinnige expressie enkel bepaald zien door de beeldende middelen zelf. Daarom worden compositie, vorm en kleur als zelfstandige elementen beschouwd die niet meer verwijzen naar de traditionele inspratieborn van de kunst, namelijk de zichtbare werkelijkheid.  Een en ander is in gang gezet omdat de revolutie in Rusland een nieuwe kunst nodig heeft. De kunst van de Tsaren - de vorige corrupte machthebbers - kan niet meer gebruikt worden; deze is besmet met slechtigheid. Een grote groep Russiche kunstenaars probeert vanuit vormexperimenten tot een nieuwe eigentijdse Russische kunst te komen. Het Suprematisme van Malevich houdt zich bezig met het losmaken van de vorm en wordt steeds abstracter. Schilderen was in de eerste plaats een objectieve studie, een halsstarrig doorvoeren van de strengste vereenvoudiging van de schilderkunstige middelen, tot er tenslotte niets overbleef dan het bekende vierkante zwarte vlak van Malevich.  De constructivisten (Rodchenko, El Lissitzky en Tatlin) werken aan openheid in de constructie van het kunstwerk. Bij de Suprematist gaat het om het schilderij zelf, bij de Constructivist on het revolutionair (bolsjewistisch) ideaal. Het constructivisme was van 1917 tot 1921 de officiële kunst van de Russische revolutie. Tal van moderne kunstenaars, ook Kandinski en Tatlin, bezetten belangrijke officiële posten, zoals leraar aan de kunstacademie van Moskou. Aanvankelijk was agitprop (agitatie-propaganda) een vorm van volkstoneel, die ontstond tijdens het Russisch constructivisme (1917–1925) in de beginjaren van het Russische communisme. Bedoeling was een breed publiek te doordringen van de communistische waarden. Aangezien de overgrote meerderheid van de Russische bevolking analfabeet was, werden de ideeën van de machthebbers omgezet in toneel- en beeldvorm, waarmee een veel breder bereik was gegarandeerd dan met traditioneel-artistieke middelen mogelijk zou zijn geweest. Er is een aanwijsbare samenhang tussen de kunstenaars en de Sovjet-regering. De kunstenaars nemen deel aan kunstraden, verklaren zich communist. De Sovjet kunstenaars van het eerste uur zijn de Avant-Garde. (Zij lopen vóór de grote groep uit en experimenteren terwijl de rest nog gewoon hun eigen bekende ding doet.) Net als bij de Futuristen wordt hier de vooruitgang ook behoorlijk gepromoot.   El Lissitzky; Breek de witten met de rode wig. El Lissitzky; Proun - 19; 1922. El Lissitzky, Agitprop-paneel, 1920.    Het constructivisme wil zoveel mogelijk de emoties ordenen en vooral een beelde taal zoeken en vastleggen zonder tot een structuur te komen. De expressie bestaat in de 'zuivere beelding'; de beeldelementen zonder meer. Maar dan wel in een bepaalde orde samengebracht. (Dit ordenen gebeurt overigens wel volgens de persoonlijke verbeelding van de kunstenaar, eigenlijk heel subjectief dus) Vladimir Tatlin; Macquette voor het monument voor de derde Internationale in Moskou, 1920 Lipchitz, Man met gitaar, 1917' Josef Albers; Drie papieren vouwsels Het constructivisme beperkt zich niet enkel tot de schilderkunst, maar komt ook voor in de beeldhouwkunst en de grafiek. De vormen en kleuren die worden gebruikt en de ruimte die ze innemen als compositie kenmerken zich door zelfstandigheid. Vooral worden geometrische basisvormen gebruikt zoals vierkant, cirkel, driehoek, lijn. En natuurlijk de kruising en/of versnijding van deze harde vormen. De kleuren zijn ofwel ondergeschikt ofwel geven een accent aan de abstract-geometrische vormentaal. Abstracte vormen zijn het dus, hard en duidelijk. Constructies van industriële materialen en m.b.v. industriële technieken, plastic, glas, brons, ijzer, hout, metaaldraad. - - - - - - - - - Het is helaas allemaal van korte duur. Onder Lenin wordt het Constructivisme opgericht en kan bloeien. Als Stalin aan de macht komt nog geen tien jaar later buigt hij de kunst om naar Sociaal Realistische kunst. Hij maakt van de zelfstandige eigentijdse vrije kunst een staats-propaganda machine. De kunstenaars moeten snel kiezen: meedoen en ondergeschikt aan de wensen van de dictator willen zijn of maken dat ze wegkomen. De schilders die blijven, maken schilderijen die tonen hoe mooi Rusland is, wat een fijne mensen er wonen, hoe goed iedereen het heeft, hoe sympatiek de leider is, enz. enz. De schilders kunnen verschrikkelijk goed schilderen en niet allemaal hebben ze door dat ze ingepalmd worden door het regime.  Ze krijgen steeds duidelijker opdracht de staat te verheerlijken. Pas als ze in de val zitten komen sommige kunstenaars erachter.. Het gordijn is dan al dicht... De portretten van Stalin laten een betrokken, vriendelijke man zien. Zo moet je wel van hem houden... Van alle soorten Russen staat er een op het schilderij, van Georgie tot Siberië en van Oekraïne tot Wladiwostok. Alles om maar te suggeren dat àlle Russen het met elkaar eens zijn.  Een mooi schilderij van De Grote Leider Lenin; fanatiek, doortastend, sociaal.    Megalomane architectuur ontwerpen. Met elkaar winnen we de strijd!   Terug naar het overzicht. Deze site is bedoeld als studiehulp voor cursisten Vmbo, Havo en Vwo van het Vavo. Aan de inhoud van deze site kunnen geen rechten worden ontleend.